Ο εβραϊκός ανθρωπότυπος είναι ο πιο δειλός, όχι γιατί έτσι γεννιέται, αλλά γιατί έτσι θέλουν οι ηγέτες του να είναι. Είναι ο πιο δειλός, γιατί αγωνίζεται να επιβιώσει, βασιζόμενος στη μαζικότητα. Η ατομική πράξη εκ των δεδομένων απειλεί τη συλλογική προσπάθεια. Αυτός ο οποίος την επιχειρεί είναι εχθρός, που απειλεί την επιβίωση και όχι ήρωας, που θα βοηθήσει τους υπόλοιπους. Αυτός που την επιχειρεί απειλεί με διχασμό τη μάζα κι αυτό είναι επικίνδυνο, όταν η επιβίωση εξαρτάται από τον όγκο της μάζας αυτής. Ως εκ τούτου ένας τέτοιος γενναίος άνθρωπος δεν προβάλλεται από την εξουσία ως πρότυπο μίμησης για έναν λαό που επιβιώνει με μέσον τη μαζικότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι Εβραίοι εξουσιαστές επιλέγουν τη διαπαιδαγώγηση που γεννά δειλούς. Επιλέγουν να διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους με μέσον την τρομοκρατία, που τους βαστά ενωμένους γύρω από τους "προστάτες" τους.Σ' ό,τι αφορά την ατομική εκπαίδευση των μελών του λαού τους, επιλέγουν την αυστηρή εξειδίκευση. Γιατί; Γιατί ο απόλυτα εξειδικευμένος άνθρωπος δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του και ως εκ τούτου φοβάται. Όταν κάποιος το μόνο που γνωρίζει στη ζωή του είναι τα μαθηματικά, δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του ούτε μέσα σε σούπερ-μάρκετ. Εξειδίκευση σημαίνει εκ των δεδομένων ισχυρό σύνολο και αδύναμα άτομα. Αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο που επιλέγουν οι Εβραίοι. Με την εξειδίκευση κάνουν τα μέλη του λαού τους "ρολίστες". Οι δειλοί "ρολίστες" μένουν συσπειρωμένοι γύρω από τον "πυρήνα" της εξουσίας και οι δειλοί επιβιώνουν ως μάζα. Μία μάζα που πηγαίνει εκεί όπου την οδηγούν με όσο το δυνατόν λιγότερες "διαρροές"
Γι' αυτόν τον λόγο μόνιμη προτεραιότητα για τους Εβραίους έχει η έννοια του "λαού" και όχι αυτή του "ατόμου". Ο λαός διέσχισε την έρημο και όχι ο ήρωας μόνος του. Πρότυπο του λαού είναι ο κυνηγημένος και δειλός πρόγονος-λαός, που επιβίωσε της καταδίωξης με "τρεχάλα" και όχι τα άτομα που επεδίωκαν σύγκρουση. Πρότυπο των Εβραίων είναι εκείνος ο πειθαρχημένος, δειλός και υπάκουος λαός, που "πέτυχε" τον στόχο του και όχι οι ανυπάκουοι, που επιχείρησαν να τον διχάσουν και οι οποίοι δεν επιβίωσαν στην έρημο. Στόχος τους, για να λύσουν μόνιμα το πρόβλημα της επιβίωσής τους, είναι να δημιουργήσουν μέσω της παιδείας τον "υπερλαό", που επιβιώνει παντού —ακόμα και "ακέφαλος"— και όχι ο "υπεράνθρωπος", που θα ηγηθεί του λαού και θα τον οδηγήσει στη "σωτηρία". Ακόμα και οι ηγέτες τους είναι εξειδικευμένοι "οδηγοί" και όχι ταλαντούχοι "υπεράνθρωποι".
Τους ταλαντούχους τους μισούν, γιατί απειλούν τον σχεδιασμό. Απόδειξη; Ο Ιησούς. Ο λαός των δειλών γέννησε τον "υπεράνθρωπο" και τον απέβαλε από την κοινωνία του. Δεν τον εκμεταλλεύτηκε, για να ολοκληρώσει μια επιτυχή πορεία, αλλά τον σταύρωσε, για να μην αλλάξει το μοντέλο της λειτουργίας του. Οι δειλοί Εβραίοι βολεύονταν από την "ακέφαλη" λειτουργία και γι' αυτό σταύρωσαν την πιο μεγάλη και γενναία μορφή που γεννήθηκε στον κόσμο. Η "γιορτή" τους —και άρα ο στόχος τους— επιτυγχάνεται, όταν φτάσουν όλοι μαζί εκεί όπου θέλουν. Στη διαδρο μή κλαίνε τους νεκρούς συντρόφους και στον τερματισμό γιορτάζουν όλοι.
Αντίθετα ο ελληνικός ανθρωπότυπος στηρίζεται στα ακριβώς αντίθετα πράγματα. Επιβιώνουν τα άτομα και απλά λόγω αριθμού επιβιώνει ο λαός. Ο ελληνικός ανθρωπότυπος είναι γενναίος, γιατί αγωνίζεται να επιβιώσει σε προσωπικό επίπεδο. Αναγκαστικά δηλαδή οι Έλληνες εξουσια στές επιλέγουν τη διαπαιδαγώγηση που γεννά γενναίους ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούν να επιβιώνουν μόνοι τους. Στόχος τους, για να λύσουν το πρόβλημα της επιβίωσης, είναι ο "υπεράνθρωπος", που επιβιώνει παντού μόνος του. Ο "υπεράνθρωπος", που, αφού δεν θα έχει ανάγκη να λύσει το δικό του πρόβλημα επιβίωσης, θα βοηθήσει τον λαό του. Ο "υπεράνθρωπος", ο οποίος θα γίνει πρότυπο του λαού και θα οδηγήσει στη μίμηση. Όπως οι Εβραίοι θέλουν να δημιουργήσουν τον "υπερλαό", για να επιβιώνουν μόνιμα ως λαός, έτσι και οι Έλληνες θέλουν να δημιουργήσουν τους "υπεράνθρωπους", για να επιβιώνουν επίσης μόνιμα ως λαός.
Για να γεννηθούν όμως "υπεράνθρωποι", θα πρέπει να γεννηθεί ο πρώτος, που θα οδηγήσει στη μίμηση. Αυτός ο "υπεράνθρωπος" θα πρέπει να είναι ένα πραγματικό "θηρίο", εφόσον θα πρέπει να επιβληθεί σε "θηρία". Απόδειξη; Ο Αλέξανδρος. Οι θηριώδεις Έλληνες έφτασαν στην κορυφή του κόσμου υπό την ηγεσία του "θηρίου" που "γέννησε" η κοινωνία τους. Ο Αλέξανδρος έγινε ο ηγέτης των Ελλήνων, γιατί μπόρεσε κατ' αρχήν να τους υποτάξει ως "θηρία" και στη συνέχεια να τους οδηγήσει σ' έναν υψηλό στόχο. Αν δεν τους υπέτασσε, δεν θα τον ακολουθούσαν. Αυτός ήταν ο "υπεράνθρωπος", που γεννιέται από την ελληνική παιδεία και αυτός είναι που "σώζει" τον λαό, εφόσον ευνοεί μαζικά τα συμφέροντά του. Γι' αυτόν τον λόγο οι Έλληνες δε αποβάλουν από τον κόσμο τους τα "θηρία" και τα ακολουθούν, αφού μετά από μάχη διαπιστώσουν ότι είναι σε θέση να τους οδηγήσουν εκεί όπου "ονειρεύονται".
Αναγκαστικά δηλαδή οι Έλληνες, έχοντας ως στόχο τη δημιουργία του "υπεράνθρωπου", αποφεύγουν στην εκπαίδευση την αυστηρή εξειδίκευση και επενδύουν στη σφαιρική μόρφωση. Αποφεύγουν να δημιουργήσουν "ρολίστες", γιατί αυτοί δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνοι τους και ως εκ τούτου απειλείται η συλλογική επιβίωση. Επιχειρούν συστηματικά να δημιουργούν "θηρία", την αντοχή των οποίων τη δοκιμάζουν πρώτα οι ίδιοι. Όποιος είναι τόσο γενναίος, ώστε να επιβληθεί στα "θηρία", μπορεί στη συνέχεια να τα επιβάλλει ως λαό πλέον και στον υπόλοιπο κόσμο.
Εξαιτίας αυτών των αναγκών, οι Έλληνες λειτουργούν συνολικά με διαφορετικό τρόπο από τους Εβραίους. Πρότυπα του ελληνικού λαού είναι οι πατέρες-"υπεράνθρωποι" και όχι οι πατέρες-"υπερλαοί". Πρότυπά των Ελλήνων είναι οι μοναχικοί Έλληνες, που επιβιώνουν στις πιο δύσκολες συνθήκες. Ο ήρωας Οδυσσέας είναι πρότυπο, που επιβίωσε μόνος του εκεί όπου απέτυχαν όλοι οι σύντροφοί του. Πρότυπο είναι αυτός που, αφού επιβιώσει μόνος του, θα συναντήσει τους υπόλοιπους επιβιώσαντες, για να γιορτάσουν μαζί την επιβίωσή τους. Η "γιορτή" τους —και άρα ο στόχος τους— επιτυγχάνεται, όταν "συναντηθούν" μετά από τον κίνδυνο, αφού όμως ο καθένας έχει κάνει ό,τι του υποδείκνυε η προσωπική του κρίση και έχει πάει εκεί όπου ο ίδιος ήθελε. Οι Έλληνες δηλαδή επενδύουν την επιβίωσή τους ως λαός στις πολλές ατομικές επιβιώσεις. Γι' αυτόν τον λόγο προτεραιότητα γι' αυτούς έχει η έννοια του "ατόμου" και όχι του "λαού".
Οι Έλληνες στη "διαδρομή" πιο πολύ κλαίνε τους εαυτούς τους, παρά τους συντρόφους τους. Γιατί; Γιατί από τη μία αγωνίζονται για την επιβίωση τους —χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τίποτε μέχρι την τελευταία στιγμή— και από την άλλη γιατί ως μοναχικοί αγωνιστές δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στους υπόλοιπους. Οι Έλληνες τους συντρόφους τους τούς κλαίνε στη "γιορτή" της επιβίωσης, εφόσον εκεί μετράνε τις απουσίες.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το στοιχείο που τους δίνει δύναμη είναι το ίδιο που αποτελεί και την "αχίλλειο πτέρνα" τους. Θυσιάζονται σύντροφοι, χωρίς όμως ν' απολαμβάνουν οι υπόλοιποι συλλογικά το κέρδος της συνολικής θυσίας. Το αποτέλεσμα αυτών των επιλογών είναι ένας λαός πανίσχυρων ατόμων, που όμως δεν έχει δυνατότητα να λειτουργεί συλλογικά με τον απόλυτο τρόπο. Με την παιδεία αυτήν δημιουργείται ένας λαός ανθρώπων-"θηρίων", που όμως στο συλλογικό επίπεδο δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον εβραϊκό λαό-"θηρίο" των δειλών.
Για όσο διάστημα οι Έλληνες δεν έχουν φυσικό ηγέτη, δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους Εβραίους ως λαός. Γιατί; Γιατί ο εβραϊκός λαός "ακέφαλος" μένει συσπειρωμένος και φτάνει στο "ζενίθ" των δυνατοτήτων του. Αντίθετα ο ελληνικός λαός "ακέφαλος" απλά επιβιώνει και "σκορπίζει". "Σκορπίζει", γιατί ο καθένας, προκειμένου να κάνει το δικό του, λειτουργεί διασπα στικά για τον λαό. Από τη διαδικασία αυτήν βέβαια προέρχεται και το δημοκρατικό πολίτευμα. Τα "θηρία" δεν μπορούν να συνυπάρξουν κάτω από άλλες συνθήκες. Αντίθετα, όταν ο λαός συντί θεται από "ρολίστες", δημοκρατία δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει αποτελεσματικότητα, όταν τα πάντα λειτουργούν οργανωμένα. Δεν υπάρχει δημοκρατία σε μια τέτοια περίπτωση, για τους ίδιους λόγους που δεν υπάρχει δημοκρατία μέσα στο χειρουργείο. Μέσα στο χειρουργείο ο καθένας "παίζει" τον ρόλο για τον οποίο έχει εκπαιδευτεί. Αν αρχίσει να μαλώνει ο χειρουργός με τη νοσοκόμα, θα πεθάνει ο ασθενής. Από τη στιγμή που δεν πεθαίνει ο ασθενής, σημαίνει ότι ο καθένας κάνει αυτό που πρέπει για τον ρόλο του.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους λαούς. Για να επιβιώνουν οι Εβραίοι, σημαίνει ότι όλοι οι Εβραίοι κάνουν τη δουλειά για την οποία έχουν εκπαιδευτεί. Αντίθετα οι Έλληνες, για να επιβιώ σουν, "σκορπίζουν", εφόσον δεν μπορούν ν' αναλάβουν ρόλους. Δεν μπορούν να συνα γω νι στούν τους Εβραίους, γιατί δεν μπορεί το άτομο —όσο χαρισματικό και να είναι— να συνα γω νιστεί μόνο του έναν ολόκληρο λαό. Ο ελληνικός λαός μόνον υπό την ηγεσία "υπεράνθρωπου" συσπειρώνεται και λειτουργεί πραγματικά ως λαός. Όταν συμβαίνει αυτό, είναι πρακτικά ανίκητος. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο, που να μπορεί να τον απειλήσει στοιχειωδώς. Δεν υπάρχει ανθρώπινη γνώση, που να μπορεί να τον "καπελώσει".
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται λοιπόν γιατί αυτοί οι δύο ανθρωπότυποι αποτελούν τα όρια στα χαρακτηριστικά των λαών. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί, είτε μιλάμε για τον χριστιανικό είτε τον μωαμεθανικό είτε τον βουδιστικό κλπ., βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα.
Ακριβώς, επειδή υπάρχουν αυτές οι διαφορές στα χαρακτηριστικά και στη λειτουργία των λαών, υπάρχουν διαφορές και στις μεθόδους ελέγχου τους. Άλλες είναι οι απαιτήσεις που υπάρχουν, όταν πρέπει να εξουσιάσεις ομοιογενείς δειλές μάζες και άλλες, όταν πρέπει να εξουσιάσεις μάζες, οι οποίες συντίθενται από άτομα, που το καθένα απ' αυτά λειτουργεί με τον δικό του αυτόνομο τρόπο. Είναι πολλαπλάσια πιο δύσκολο να ελέγξεις άτομα ανυπάκουα, που τα διακρίνει γενναιότητα. Τα όρια στις απαιτήσεις της εξουσίας αντιπροσωπεύουν οι δύο αυτοί ανθρωπότυποι. Όταν αντιδρά ο εβραϊκός, μπορεί να ελέγχεται αποκλειστικά με "ποιμενική" εξουσία, ενώ όταν αντιδρά ο ελληνικός, μπορεί να ελέγχεται μόνον με την ωμή βία. Μία βία η οποία ξεκινάει από το προσωπικό επίπεδο και εύκολα οδηγεί στη γενικευμένη σύγκρουση, που είναι ό,τι χειρότερο για το σύστημα εξουσίας. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί ελέγχονται με συνδυασμό των μεθόδων αυτών.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν υπάρχει εξουσία, που να μην απαγορεύει ρητά και κατηγορη ματικά τον εξελληνισμό των λαών. Εδώ και αιώνες η πιθανή "αναγέννηση" των Ελλήνων είναι ο μόνιμος εφιάλτης της Ρώμης. Η Ρώμη, γνωρίζοντας τον κίνδυνο, φρόντιζε να συντηρεί εκείνες τις συνθήκες, που τους διατηρούν σε αδυναμία. Απέφευγε συστηματικά να δώσει τη δυνατότητα στους Έλληνες να "ξαναγεννηθούν" ως ομοιογενής λαός. Φοβόταν ότι, αν δημιουργούνταν ένας τέτοιος λαός, θα υπήρχε κίνδυνος μέσα από τις εσωτερικές συγκρούσεις να γεννηθεί "υπερ άνθρωπος", ο οποίος θα "γεννήσει" "υπεράνθρωπους" που θα τον ακολουθούν. Φοβόταν ότι μια φυσική ελληνική ηγεσία θα τους έστρεφε εναντίον της.
Το πρόβλημά της δηλαδή ήταν ότι σε μια πιθανή "αργεντινοποίηση" του ελληνικού λαού, τα πράγματα δεν θα ελέγχονταν εύκολα. Δεν θα ήταν ίδια περίπτωση μ' αυτά που είδαμε να συμβαίνουν στην Αργεντινή. Τι είδαμε στην Αργεντινή; Χριστιανικούς όχλους, που έχασαν το δίκιο τους, εξαιτίας της βιαιότητας του όχλου. Είδαμε ανθρώπους, που είχαν όλο το δίκιο του κόσμου και εξαιτίας της κακής τους παιδείας και της ανύπαρκτής τους γνώσης, να δίνουν στην εξουσία τη δυνατότητα να εμφανίζει την καταστολή σαν μέσον που υπηρετεί το δίκιο και τη δημοκρατία. Αυτό είναι πάντα το ζητούμενο για την εξουσία. Να αδικεί και, όταν τα θύματά της αντιδρούν, να τα τιμωρεί στο όνομα της δημοκρατίας.
Όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το πετύχει, σε περίπτωση που για τους ίδιους λόγους αντιδράσουν Έλληνες. Γιατί; Γιατί δεν θα έχει να κάνει με βίαιους όχλους. Θα έχει να κάνει με στοιχισμένες "στρατιές", που θα έχουν συγκεκριμένους στόχους κι εχθρούς. "Στρατιές", που θα στηρίζονται στη γνώση και όχι στα ένστικτα. "Στρατιές", που δεν θα επιχειρήσουν βανδαλισμούς λεηλασίες και βιαιότητες, για να "λύσουν" στιγμιαία τα προβλήματά τους, δίνοντας το άλλοθι στην εξουσία να χρησιμοποιήσει νόμιμη βία. Αυτές οι οργανωμένες λαϊκές "στρατιές" είναι ο εφιάλτης της Ρώμης, που τα όρια της εξαντλούνται στο να ελέγχει πεινασμένους κι αγράμματους όχλους. Όχλους, που, μόλις βγουν στους δρόμους, με λίγους προβοκάτορες ανάμεσά τους, τους παγιδεύεις. Οι λίγοι προβοκάτορες θα ξεκινήσουν τα εγκλήματα, τις βιαιότητες και τις λεηλασίες και μόλις οι όχλοι τους ακολουθήσουν, θα επεμβαίνει βίαια η εξουσία.
Γι' αυτόν τον λόγο μισούσε την ελληνική διαπαιδαγώγηση κι απαγόρευε ρητά από τις εθνικές εξουσίες τη δημιουργία ομοιογενούς ελληνικού λαού. Για τη Ρώμη η ιδανική διαπαιδαγώγηση των λαών γινόταν με την Παλαιά Διαθήκη, που γεννά δειλούς "εβραιοχριστιανούς" και όχι τα Ομηρικά Έπη, που γεννούν γενναίους Έλληνες. Δεν ήθελε Έλληνες σε μεγάλες "συγκεν τρώσεις" και όσους αναπόφευκτα θα υπήρχαν τους ήθελε "σκόρπιους". Μέσα από τα χριστιανικά συστήματα παιδείας επεδίωξε την εξειδίκευση στη μόρφωση, ώστε ν' αποφύγει τον εξελληνισμό πολλών ανθρώπων. Έχοντας την άνεση να ελέγχει τα συστήματα παιδείας, απέφευγαν να κάνουν την ελληνική παιδεία μια μαζική παιδεία. Την ελληνική γνώση την έδιναν μόνον στην ανώτατη εκπαίδευση, για να μπορούν να διαφθείρουν τους λίγους Έλληνες οι οποίοι θα "παράγονταν" από αυτήν.
Όλα αυτά οι Εβραίοι τα γνώριζαν, αλλά τα υποτίμησαν, εξαιτίας του υποτιθέμενου πανίσχυ ρου κομμουνιστικού κινδύνου. Οι Εβραίοι τόλμησαν να "παίξουν" μ' αυτό που για την εξουσία απαγορεύεται δια ροπάλου. Ο πλέον δειλός λαός του κόσμου συνετέλεσε στο να "ξαναγεννηθεί" ο πιο επικίνδυνος λαός για την εξουσία. Δημιούργησαν μια νέα κοινωνία Ελλήνων τόσο αμιγώς ελληνική, που όμοιά της είχε να δει η ανθρωπότητα από τα αρχαία χρόνια. Η ελληνική κοινωνία σήμερα σε ένα πολύ μεγάλο φάσμα ηλικιών, που ξεκινά από τους σημερινούς εικοσάχρονους μέχρι τους πενηντάρηδες είναι καθαρά ελληνική και ως εκ τούτου επικίνδυνη. Μια κοινωνία απόλυτα όμοια μ' αυτήν που κάποτε "ξεπάτωνε" ολόκληρες αυτοκρατορίες. Μια κοινωνία, που, όταν οι υπόλοιποι χριστιανοί μάθαιναν να μιμούνται τον κακομοίρη και μοιρολάτρη Ισαάκ, αυτή μάθαινε να μιμείται τον γενναίο και ανυπότακτο Αχιλλέα. Μια κοινωνία λίγο κακομαθημένη, λίγο τεμπέλικη, λίγο του βολέματος, αλλά μέχρι το "κόκαλο" ελληνική.
Όμως, το κύριο πρόβλημα για το σύστημα είναι η μικρή "ζώνη" που περιλαμβάνει τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται σήμερα περίπου ανάμεσα στα 30 με 40. Γιατί; Για τον εξής απλό λόγο. Οι μεγαλύτεροι από αυτούς εύκολα ή δύσκολα έχουν βρει το "δρόμο" τους. Με την κοινωνική τους παρουσία έχουν συντελέσει και οι ίδιοι στη διαμόρφωση της κοινωνίας κι έχουν μάθει να ζουν με βάση τα δεδομένα της, που έχουν βασιστεί στα δικά τους χαρακτηριστικά. Οι ισχυρότεροι απ' αυτούς έχουν βολευτεί κι ελέγχουν τους πιο αδύναμους ομοίους τους. Έχουν πιάσει τα "πόστα" και δεν κινδυνεύουν από αντίδραση.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και μ' αυτούς που είναι κάτω των 30. Αυτοί δεν έχουν διαμορφω μένα πλήρως τα χαρακτηριστικά τους κι έχουν μπει στην διαδικασία αναπροσαρμογής. "Παλεύουν" δηλαδή να διαμορφώσουν τα χαρακτηριστικά τους με βάση τη Νέα Εποχή. "Τρέχουν", για ν' αποκτήσουν τα προσόντα που αντιλαμβάνονται ότι θα είναι τ' απαραίτητα για την "επιτυχία" μέσα στις νέες συνθήκες. Οι ισχυρότεροι από αυτούς έχουν ήδη αποκτήσει υπεροχή με βάση τα νέα δεδομένα και είναι βέβαιον ότι θα ελέγξουν τους πιο αδύναμους ομοίους τους στη μάχη για τα "πόστα".
Αντίθετα η ηλικιακή "ζώνη" στην οποία αναφερόμαστε δεν έχει "βολευτεί" όπως η παλαιότερη κι ούτε έχει τα "ρευστά" χαρακτηριστικά της νεώτερης. Έχει ολοκληρώσει την "ανάπτυξή" της με βάση αυτά που της είχαν υποσχεθεί ότι θ' αποτελέσουν "διαβατήριο" για την επιτυχία της. Είναι πολύ μεγάλοι για να συνεχίσουν την "πορεία" της συγκέντρωσης "προσόντων" και είναι πολύ μικροί για να τα "παρατήσουν" χωρίς μάχη. Τόσο οι ισχυροί αυτής της γενιάς όσο και οι αδύναμοι βρίσκονται στον ίδιο παρανομαστή κι ως εκ τούτου υπάρχει πρόβλημα. Αυτή η γενιά κινδυνεύει να μείνει "έξω" απ' όλα, εφόσον δεν έχει τα "πόστα", όπως οι μεγαλύτεροι κι ούτε έχει την "ανταγωνιστικότητα" των μικρότερων. Ό,τι χειρότερο για την εξουσία, γιατί δεν γνωρίζει κανείς πώς θ' αντιδράσει τη δύσκολη "ώρα". Δεν γνωρίζει κανείς τι είναι σε θέση να κάνει, όταν θα διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να βολευτεί ούτε με τον έναν τρόπο ούτε με τον άλλο.
Αναφερόμαστε σ' αυτήν την γενιά, γιατί ο έλεγχος της ελληνικής κοινωνίας από την Νέα Τάξη θα επιτευχθεί μόνον αν ελεγχθεί αυτή η γενιά. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν μπορεί να παρακαμφθεί μια ολόκληρη γενιά. Είναι αδύνατον ν' αφεθεί, είτε να την "καπελώσουν" μόνιμα οι μεγαλύτεροι είτε να την "προσπεράσουν" οι νεώτεροι. Αυτή η γενιά είναι που σήμερα προσπαθεί να "μπει" στα πράγματα και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα της επιβίωσης. Αυτή η γενιά στο πιο κρίσιμο στάδιο της ηλικίας της, θα κλιθεί ν' αντιμετωπίσει την Νέα Τάξη.
Όμως, αυτή η γενιά είναι σήμερα άνεργη, ανασφάλιστη και στην εποχή που πρέπει να δημιουργήσει οικογένεια. Αν για τον οποιονδήποτε λόγο αυτήν την γενιά δεν μπορέσει να την βολέψει και άρα να τη διαφθείρει το σύστημα, είναι βέβαιον ότι, όταν θα την φτάσουν στα όρια, θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος, όταν θ' αναγκαστεί το σύστημα ν' αντιμετωπίσει μια γενιά Ελλήνων, που αγωνίζεται με την "πλάτη" στον τοίχο. Μια γενιά της οποίας οι ισχυροί είναι βέβαιον ότι θα προσπαθήσουν να παρασύρουν στη μάχη τους καί τους αδύναμους καί τους αβόλευτους όλων την ηλικιών, μετατρέποντας τη δική τους μάχη σε γενικευμένη σύρραξη. Αυτό είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει προβλήματα στο σύστημα. Αιώνες τώρα το σύστημα φοβάται και ως εκ τούτου αποφεύγει μια γενικευμένη σύγκρουση με Έλληνες.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται την ιδιαιτερότητα της κατάστασης. Πάντα, όταν υπάρχει αλλαγή "πλεύσης" του συστήματος, υπάρχει πρόβλημα. Είτε αυτή η αλλαγή γίνεται εξαιτίας σφάλματος του συστήματος είτε εξαιτίας κοινωνικών αλλαγών, υπάρχει πρόβλημα. Όταν αλλάζουν τα "προσόντα" αυτών που βολεύονται και δεν υπάρχει ομαλή διαδοχή μεταξύ των γενεών, κάποιος την "πατάει". Το όλο θέμα για το σύστημα είναι να μην είναι ισχυρός αυτός ο οποίος την "πατάει", γιατί τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα γι' αυτό. Το όλο θέμα είναι να μην στριμωχθεί στη "γωνία" ένα θηρίο, που πάνω στον πανικό του θα γίνει επικίνδυνο.
Σήμερα αυτός που την "πατάει" είναι μια γενιά με καθαρά ελληνικά χαρακτηριστικά και ως εκ τούτου θηριώδης. Μια γενιά που "μεγάλωσε" με τα πρότυπα της προηγούμενης γενιάς, αλλά που θα έχει ν' ανταγωνιστεί για την κάλυψη των "πόστων" την επόμενη, η οποία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Μια γενιά που "ξάπλωνε" στα πανεπιστήμια όπως η προηγούμενη, η οποία όμως θα έχει ν' ανταγωνιστεί αυτούς οι οποίοι ήταν "φυτά" σ' έναν κόσμο που "μετρούν" οι "βαθμοί".
Όμως, στους πολέμους και στις μάχες δεν "μετρούν" οι βαθμοί, αλλά τα χαρακτηριστικά των "πολεμιστών". Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν αυτοί οι οποίοι έχουν εξειδικευμένες κοινωνιολογικές γνώσεις. Ο ελληνικός ανθρωπότυπος είναι ό,τι χειρότερο για την εξουσία, γιατί δεν ελέγχεται με εκφοβιστικού τύπου "ποιμενική" εξουσία. Είναι ανθρωπότυπος που σιχαίνεται τους δειλούς κι εκπαιδεύεται να πολεμάει. Που ερεθίζεται όταν "μυρίζει" μάχη. Ένας ανθρωπότυπος, που ο "θόρυβος" της προβοκάτσιας όχι μόνον δεν τον ωθεί προς τη φυγή, αλλά αντίθετα τον έλκει, ερεθίζοντας την περιέργειά του. Αυτός ο ανθρωπότυπος δεν πανικοβάλλεται εύκολα και ως εκ τούτου δεν μπορεί να "κατευθυνθεί" με "ποιμενικές" μεθόδους.
Δεν ακολουθεί τυφλά ηγέτες και τους κρίνει διαρκώς. Είναι, όπως είπαμε, το ακριβώς αντίθετο από τον εβραϊκό και κατ' επέκτασιν χριστιανικό ανθρωπότυπο. Δεν συνθέτει όχλους και δεν λειτουργεί με τις αρχές και τους νόμους που διέπουν τη λειτουργία των όχλων. Αυτό σημαίνει ότι, για να ελεγχθεί, απαιτείται μάχη και μάλιστα σκληρή. Απαιτείται να ηττηθεί ολοσχερώς για να εγκαταλείψει τη μάχη. Έναν-έναν τους εξόντωσε τους Έλληνες η χριστιανική αυτοκρατορία, προκειμένου να τους "ξεφορτωθεί".
Το πρόβλημα αυτό θα κληθεί να το αντιμετωπίσει η Νέα Τάξη κι αυτό γιατί έχει αλλάξει ο σχεδιασμός του παγκόσμιου συστήματος. Στα "ενιαία χωριά" είναι επικίνδυνο να περιφέρονται Έλληνες.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’
http://kataklismos.blogspot.com/2011/01/2.html?spref=fb