Ξάφνου, όλα γύρω μας αλλάξαν. Η τέφρα από τα βουνά δεν φαίνεται, ο θρήνος για τους δεκάδες νεκρούς εργάτες δεν ακούγεται, το ξεπούλημα και οι προδοσίες δεν ενοχλούν κανέναν.Αρκεί φυσικά να βγεί το κόμμα Χ, ώστε να μην εκλεγεί το κόμμα Υ, γιατί δεν συμφέρει η συνεργασία με το κόμμα Ζ. Επίσης, τα κόμματα Κ, Λ, Μ, Ν αναζητούν και αυτά ένα καλό ποσοστό. Τα κριτήρια που ζητάνε την ψήφο των πολιτών είναι τόσο αξιοκρατικά όσο ποτέ άλλοτε. Ο αριστερός θέλει τον δυσαρεστημένο ακροαριστερό, ο ακροαριστερός τον δυσαρεστημένο αριστερό, ο ακροδεξιός τον δυσαρεστημένο δεξιό,ο δεξιός τον δυσαρεστημένο αναποφάσιστο. Όλοι επικαλούνται την δυσαρέσκεια για να αντλήσουν “δύναμη”. Ο χορός δηλαδή των δυσαρεστημένων στην πανήγυρη της δημοκρατίας με στημένους γύρω γύρω τους πάγκους των πραματευτάδων. Το δεξιός και αριστερός, με όλα τα προσθετικά τους, αφορούν τη θέση αυτών των πάγκων, που λίγο να τολμήσεις να κοιτάξεις από πίσω τους ή να κλωτσήσεις κάνα ποδάρι, ορθώνονται όλοι οι έμποροι ελπίδων και ιδεών και με μία φωνή διατυμπανίζουν: Να προστατεύσουμε την Δημοκρατία μας!Ο λαός θα αποφασίσει !
Έπειτα συνεχίζουν να κραυγάζουν στην λαϊκή αγορά των ψευδαισθήσεων. Πόσο εύκολα μπορεί να μετατραπεί ένας λαός σε άβουλη, μίζερη, δειλή μάζα ; Χρειάζονται πολλά μέσα για να το επιτύχεις; Πως μπορείς να επιβάλεις την χούντα της παρακμής με πρόσχημα την ελευθερία; Πως μπορείς να μιλάς για σοσιαλισμό όταν δεν έχεις δουλέψει ποτέ σου; Πως μπορείς να γίνεσαι ηγέτης μόνο με το επίθετο σου; Πως μπορείς να κλέβεις δισεκατομμύρια δίχως κανείς να σε δικάζει; Πως μπορείς να ξεζουμίζεις τον εργάτη και παράλληλα αυτός να σε θεωρεί μόνη του ελπίδα; Πόσο εύκολο είναι να στέλνεις στο εξωτερικό ό,τι αξίζει χαρίζοντας τη μονιμότητα στα κομματόσκυλα σου; Πως μπορείς να ξεπουλάς τα πάντα δίχως κανείς να δυσανασχετεί; Πόσα δύσκολα ερωτήματα μας έχει απαντήσει η πόρνη με τα μεγαλοπρεπή συντάγματα - στολίδια ..Δεν ξέρω για πιο λόγο μπορεί πλέον κάποιος να αναζητά ελπίδες για οποιοδήποτε ζήτημα από την κάλπη. Η κάλπη , αυτή η μήτρα του κοινοβουλευτισμού, γονιμοποιείται συνεχώς από τους ίδιους βρομερούς εραστές. Τα αποτελέσματα της πάντα θα κρύβουν τα γονίδια τους. Πάντα θα βλέπουμε το βρέφος της κοροϊδίας να μεγαλώνει στην αγκαλιά ενός κεφαλαιοκράτη πατέρα , περιτετμημένου πνεύματος και σώματος, ο οποίος θα το μαθαίνει να θηλάζει το γάλα των εθνών και να αφοδεύει στο μέλλον τους. Φαντάζει βέβαια ελκυστική μία τέτοια θηλυκή οντότητα, θυμίζοντας τον σύζυγο ο οποίος τρέχει πίσω από την γυναίκα η οποία τον έχει απατήσει με όσους περισσότερους προλαβαίνει. Δεν είναι παράξενο, ούτε νεωτερισμός, να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ελκύονται από την βρωμιά.Αλλά στην παρούσα περίπτωση, ακόμα και το νοσηρό μυαλό ενός De Sade δεν θα μπορούσε να συλλάβει τον μαζοχισμό του νεοέλληνα. Δεν είναι μόνο το μέλλον του το οποίο είναι δανεισμένο από την Capitalism Bank, αλλά και ο συνολικός ξεπεσμός της σκέψης, της καθημερινότητας, της ζωής του. Αυτού του ξεπεσμού αντικατοπτρισμός είναι και η πολιτική. Στα μάτια των πολιτικών και όλων αυτών που του υπόσχονται κάτι διαφορετικό, ο σύγχρονος άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του. Βλέπει αυτό που δεν κατάφερε εκείνος να γίνει αλλά το εύχεται για το παιδί του. Θεωρεί ο ξεπεσμένος νεοέλληνας, εξυπνάδα την κομπίνα, ευστροφία το ψέμα και καταξίωση το βουλευτιλίκι. Αυτή είναι η αρετή του. Η αναζήτηση μίας ξεκούραστης μονιμότητας που θα ξεχειλίζει από χλιδή, διακοπές, γκόμενες, διασκέδαση, καφέδες και τηλεόραση.Η ψήφος δεν αλλάζει ούτε τον άνθρωπο, ούτε την κοινωνία, ούτε το αύριο μας.Η ψήφος ανακατεύει την τράπουλα όποτε λήξει το παιχνίδι. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε εμείς, ερωτοτροπώντας με ένα άλλο ξεχασμένο μα ακόμα γοητευτικό θηλυκό. Την επανάσταση. Την αληθινή ανάσταση του Είναι μας, την ανάσταση των δυνατοτήτων μας και όλων αυτών των καρπών που προσπαθούν να ξεριζώσουν για να μοιάζουν οι Έλληνες με άγονο ξερό χωράφι. Η επανάσταση αυτή δεν επανδρώνεται από όσους δηλώσουν, ψηφίσουν, αναφέρουν. Θα επανδρωθεί από Συντρόφους που με αρχικά όπλα την εργατική και πνευματική τους δύναμη θα πλάσουν τον μικρόκοσμο που θα εξασφαλίζει την ύπαρξη όσων η δημοκρατία δολοφονεί. Δεν είναι δυσαρέσκεια πλέον για τις εξελίξεις. Είναι οργή, αηδία, μίσος. Δεν είναι επιθυμητή η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, αλλά ο αφανισμός του. Γιατί δειλιάζει πλέον ο λαός μπροστά σε μία επικείμενη κατάρρευση; Μήπως γιατί του μαθαίνουν να μην είναι δυνατός να την αντιμετωπίσει; Μήπως διότι δεν θέλει εν τέλει να αλλάξει τίποτα επι της ουσίας;Μήπως διότι οι ψευδαισθήσεις του αποσπούν την προσοχή από την εθελούσια φυγή του από τη μάχη της ζωής;Εν τέλει, αν ο νεοέλληνας αποσκοπεί να γίνει εθελοντής στην κατρακύλα της βλακείας και των συμφερόντων ας ασχοληθεί με τον Γιωργάκη, τον Κωστάκη, την Αλέκα και τον Ευλογημένο με την ιερή κουτσουλιά.
Αυτούς θέλει, αυτοί του αρμόζουν.Εμείς έχουμε μπροστά μας μία αυριανή μέρα γεμάτη προσπάθειες και μάχες για τον δικό μας κόσμο ...http://agxemaxo.blogspot.com/
